Igła magnetyczna. (ang.: magnetic needle) – niewielki magnes trwały, zazwyczaj o podłużnym kształcie, zamocowany tak, by mógł się obracać wokół pionowej osi; używany do wskazywania kierunku linii pola magnetycznego. Biegun północny N igły magnetycznej (zwykle oznaczony kolorem niebieskim) pokazuje zwrot linii pola magnetycznego. przewodnika, a nie pomiędzy zwojami. Na rysunku 11.4. przedstawiono układ linii pola magnetycznego wokół zwojnicy, przez którą płynie prąd elektryczny. Podobnie jak poprzednio igła magnetyczna ustawia się stycznie do linii pola magnetycznego. Wartość wektora indukcji magnetycznej wewnątrz zwojnicy Mayezetyger bieguny magnetyczne Każdy magnes ma dwa bieguny - Ni5. Magnesy Przyciągają się, gdy są zwrócone do siebie vóżnymi biegunami, a odpychają się, gdy są zwrócone do siebie jednakowymi biegunami (bieguny jedno- i vóżnoimienne). igly magnetyczne Zachowanie igły magnetycznej w obecności magnesu: igła magnetyczna obraca się w miars Przesuwania obok magnesu. Ptak leci dokładnie na północny wschód, pokonując dystans 95,0 km w ciągu 3,0 godzin. Przyjmując kierunek wschodni za oś x, a kierunek północny za oś … y, podaj wektor przemieszczenia ptaka, wyrażając go za pomocą wersorów osi. Jaką prędkość średnią uzyskał ptak w trakcie podróży? Kwestia nazewnictwa biegunów. Termin „biegun magnetyczny” oznacza najczęściej miejsce, w którym inklinacja magnetyczna osiąga 90°, tj. swobodnie zawieszona igła kompasu znalazłaby się w pozycji dokładnie pionowej (dla kompasu ustawionego pionowo, tj. oś igły jest ustawiona poziomo, a igła obraca się w płaszczyźnie pionowej). miejscu na kuli ziemskiej ściśle określoną pozycję, zależną od położenia geograficznego danego miejsca. Zjawisko to zostało wykorzystane w budowie kompasów. Istotną część kompasu stanowi igła magnetyczna osadzona na pionowym ostrzu tak, że może się poruszać w płaszczyźnie poziomej. Jeden . Pole magnetyczne jest obszarem, w którym działają siły magnetyczne. Stanowi ono jedną z postaci pola elektromagnetycznego. Źródłem pola magnetycznego są poruszające się w nim ładunki elektryczne. Pole magnetyczne posiada charakterystyczną właściwość przestrzeni, która polega na tym, iż jeśli w tej przestrzeni umieści się magnesy lub przewodniki z przepływającym przez nie prądem elektrycznym lub poruszającymi się ładunkami elektrycznymi, to będą na nie działały siły magnetyczne. Do wykrywania pola magnetycznego służy najczęściej mały, lekki magnes uformowany na kształt igły (tzw. igła magnetyczna). Końce igły magnetycznej są pomalowane zazwyczaj na kolor czerwony i niebieski. Igłą magnetyczną może być także kawałek namagnesowanego drutu. Żeby igła magnetyczna działała, musi mieć możliwość lekkiego obracania się. Opory ruchu w czasie obrotu powinny być niewielkie. W celu osiągnięcia tego można podeprzeć igłę magnetyczną na czubku jakiegoś szpikulca w samym środku ciężkości. Jeżeli szpilka ma ostry koniec, to opory ruchu podczas obracania będą niewielkie. Nawet mała siła magnetyczna spowoduje przekręcenie się igły. Pole magnetyczne posiada taką właściwość przestrzeni, iż umieszczone wewnątrz danego obszaru igły magnetyczne będą mogły obracać się lub utrzymywać stały kierunek, pomimo prób wytrącania ich z pierwotnego ustawienia. Drugim sposobem na wykrywanie pola magnetycznego jest badanie siły działającej na ładunki elektryczne. Albowiem pole magnetyczne działa również na poruszające się cząstki naładowane bądź na przewodniki z prądem, w których poruszają się ładunki. Siłę działającą na ładunek elektryczny poruszający się w polu magnetycznym nazywamy siłą Lorentza. Własności pola magnetycznego: Pole magnetyczne charakteryzują dwa rodzaje wektorów: natężenia pola magnetycznego H oraz indukcji magnetycznej B. Nazywa się je także polem wektorowym i przedstawia jako linie pola magnetycznego. Jego kierunek określa ustawienie igły magnetycznej albo obwodu, w którym płynie prąd elektryczny. Pole magnetyczne definiuje się poprzez siłę działająca na poruszający się ładunek w tym polu. W kołowym polu magnetycznym linie układają się we współśrodkowe okręgi. Wytwarza je nieskończenie długi prostoliniowy przewodnik. Indukcja magnetyczna tego rodzaju pola maleje odwrotnie proporcjonalnie do odległości od przewodnika. Źródłami pola magnetycznego są: trwale namagnesowane ciała, ładunki elektryczne w ruchu jednostajnym, Ziemia, magnesy. Stal w polu magnetycznym zakłóca to pole, gdyż wytwarza ona swoje własne pole. Działanie kompasuKompas inaczej busola to przyrząd, którego zadaniem jest wskazywanie kierunku północnego, ma on na celu pomagać w jest zbudowany z igły magnetycznej, która obraca się oraz z podziałki kątowej, na której naniesione zostały symbole: północ – N, południe – S, wschód – E i zachód – magnetyczna działa, ponieważ jest namagnesowana, pokazuje zawsze kierunek linii pola magnetycznego. Kompas może być magnetyczny, elektromechaniczny, geodezyjny, geologiczny, żyroskopowy i słoneczny. Najbardziej znany to kompas magnetyczny, który wyznacza kierunek południka magnetycznego. Jest zbudowany z igły magnetycznej ułożonej na pionowej osi i tarczy z podziałką kątowa, tzw. różą działanie kompasu magnetycznego mogą zakłócać będące w jego pobliżu magnesy, przedmioty ferromagnetyków, a także przewody przewodzące prąd o dużym natężeniu. Obiekty takie zaburzają naturalne pole magnetyczne Ziemi. Wyjątkowym rodzajem kompasu, na który należałoby zwrócić uwagę jest jest kompas żyroskopowy, będący pierwszym i najprostszym systemem nawigacji zaletami żyroskopu jest to, że pokazuje on biegun geograficzny, a nie biegun geomagnetyczny. Poza tym cechuje go szybka reakcja i brak oscylacji wskazań przy zmianie kursu. Nie jest też wrażliwy na wpływ mas magnetycznych i zaburzeń pola magnetycznego. Tego typu kompas jest wykorzystywany na statkach i w samolotach, kierunek w żyroskopie nim pokazuje żyroskop, tzw. bąk symetryczny, a nie igła magnetyczna. Żyroskop to ciało stałe, które obraca się i jest przytwierdzone do stałej podstawy.

oś na której obraca się igła magnetyczna