Ile żyją dzikie koty? Wszystko zależy od trybu życia kotów i tego czy są to koty mieszkające w domu czy dziko żyjące. W przypadku kotów domowych, pozostających pod opieką człowieka, długość życia wynosi kilkanaście lat, średnio od 15 do 18 lat. Znacznie krócej żyją koty dzikie – zwykle jest to zaledwie kilka lat. Oprócz tego, perskie koty wymagają okresowego strzyżenia sierści, zwłaszcza w okolicach odbytu oraz czyszczenia zębów, ponieważ są one podatne na choroby jamy ustnej. Jeśli chodzi o żywienie, perskie koty powinny być karmione dobrą jakościowo karmą dla kotów, która powinna zawierać odpowiednie ilości białka, tłuszczu i Jaka jest przeciętna długość życia kotów sfinks? Według różnych źródeł sfinksy średnio żyją około 14 lat. To całkiem niezły, a wręcz bardzo dobry wynik, zwłaszcza gdy zestawimy go z przedstawicielami innych popularnych w naszym kraju ras, jak chociażby kot syberyjski (w tym przypadku przeciętna długość życia wynosi 12 Ile żyją koty Maine Coon? Trzeba przyznać, że jest to wyjątkowo żywotna rasa – szczególnie w porównaniu z chociażby innym ulubieńcem Polaków, czyli kotem brytyjskim. Jak już wcześniej wspomnieliśmy, Maine Coon są kotami wyjątkowo odpornymi na choroby i nie mają zbyt wielu typowych dolegliwości zdrowotnych. Po za tym powinnaś codziennie czesać swojego kota. Najgorsze problemy są w lecie - wtedy koty mają najwięcej kołtunów. Co do wagi, to raczej to zależy jak go karmisz ;) Chyba najwięcej jakoś może ważyć około 5kg. Koty generalnie żyją jakoś do 12 lat, ale bywa ze i dłużej, nawet i do 20-paru lat (ale to ewenementy). Historia rasy tych kotów jest niestety dość mglista, ale pewnym jest fakt, że kot rosyjski niebieski to rasa naturalna. Koty te najprawdopodobniej pochodzą z północnej części Rosji, z miasta portowego nad Morzem Białym – Archangielska. Ich kamuflujący wygląd i gruba szata sprawiły, że świetnie odnalazły się w mroźnym klimacie. . Jeśli o jakiejś rasie kotów można powiedzieć, że zrobiła międzynarodową karierę i zyskała światową sławę, to bez wątpienia będzie to Pers. Jego puchate, przepiękne futro kojarzy niemal każdy. Jest utożsamiany z arystokracją, luksusem i... bardzo wysokimi cenami kociąt. Każde z tych skojarzeń bez wątpienia do Persa pasuje. Rasa ta przez lata należała do absolutnie najpopularniejszych, co niestety okazało się też przekleństwem jej przedstawicieli. Kot perski ma za sobą fascynującą, ale burzliwą historię. Miłośnik pieszczot, spokoju i ludzkiego towarzystwa W Europie koty perskie pojawiły się już XVII wieku i momentalnie zrobiły furorę na salonach. Miały ku temu bardzo silne, a właściwie miękkie podstawy – swoje niezwykle efektowne futra. Nie ma drugiej tak puchatej rasy. Średnia długość perskiej sierści wynosi aż 10 centymetrów! Do tego dochodzi przepiękny, dostojny wręcz ogon i masywna budowa ciała. Nie ma wątpliwości – to arystokrata w kociej rodzinie. Kot perski ma także bardzo przyjazny charakter, co licuje z jego „przytulnym” wyglądem. Rasa ta jest spokojna, zrównoważona psychicznie, łagodna, nie wykazuje się agresją. Naturalnym środowiskiem persa zdecydowanie nie jest podwórko, ale raczej wygodna kanapa. Stąd być może wzięła się krzywdząca dla tych kotów opinia, że są one leniwe i obojętne względem człowieka. To nieprawda, o czym przekonują chociażby koci behawioryści. Kot perski jest bowiem często wykorzystywany w felinoterapii, zdradzając talenty pożądane w pracy z człowiekiem, czyli cierpliwość, gotowość do intensywnych pieszczot, a także pasję do zabawy. Sława, która stała się przekleństwem rasy Kot perski bez wątpienia należy do czołówki najpopularniejszych ras na świecie. Niestety, w Polsce jest także liderem rankingu najczęściej porzucanych kotów rasowych. To persa najłatwiej jest znaleźć w schronisku, oczywiście poza kotami nierasowymi. Z czego to wynika? Po pierwsze: z ogromnej popularności rasy. Po drugie: z braku wyobraźni właścicieli. Efektowny wygląd i spokojne usposobienie są najczęściej decydującymi argumentami przy wyborze właśnie kota perskiego. Rodzice ulegają presji dzieci, sami także chcą mieć w domu choć namiastkę „luksusu”. Persem bez wątpienia można się przecież chwalić i nie ma osoby, która nie zareaguje na jego widok podziwem. Później przychodzi jednak proza życia i pojawiają się problemy, dla wielu niemożliwe do pokonania. Kot perski – piękny, ale wymagający ogromnej uwagi Właściciele kotów perskich często nie zdają sobie sprawy, jak wymagająca jest to rasa. Chodzi oczywiście o pielęgnację pupila. Wystarczy spojrzeć na jego fantastyczne futro, aby zrozumieć, że lekko na pewno nie będzie. Wyobraźmy sobie tylko, że Persy linieją przez cały rok. Dlatego – w odróżnieniu od każdej innej rasy – wymagają szczotkowania codziennie przez minimum pół godziny! Nie można tego absolutnie zaniedbać. Jeśli właściciel o tym zapomina lub zwyczajnie nie chce mu się dbać o Persa, kocia sierść szybko zacznie się kołtunić. Rozczesywanie tych włosowych „loczków” jest dla zwierzęcia bolesne, a dla właściciela bardzo frustrujące. Często kończy się ich wycięciem, co psuje wygląd kota. Kot perski zalicza się zatem do absolutnej czołówki najpiękniejszych i najbardziej przyjaznych człowiekowi ras, ale niestety równie wysoko plasuje się w kategorii uciążliwej pielęgnacji. Warto o tym pamiętać, zanim ulegniemy emocjom i kupimy – bardzo drogiego przecież – przyjaciela, który w przyszłości może stać się dla nas wyłącznie przykrym obowiązkiem. Młody kot perskiKoty perskie są rasą najszybciej udomowioną przez człowieka. Ich pierwsza hodowla datowana jest na wiek XV. Były one wówczas stałymi bywalcami dworów, pałaców, a ich posiadanie było uznawane za luksus. Zaczęto je więc rozmnażać i krzyżować. W wyniku tego otrzymywano osobniki o pożądanych cechach, takich jak piękne futro, głowa o idealnych rozmiarach, w końcu ingerowano w budowę całego też koty perskie współczesne znacznie różnią się od swoich przodków. Niezmienny pozostał tylko ich charakter. Każdy, kto kiedykolwiek obcował z kotem tej rasy, wie, że są one bardzo spokojne, wręcz ospałe (szczególnie te starsze). Mają bardzo spokojny temperament, dlatego idealnie nadają się do trzymania w domu czy w mieszkaniu. Brak im agresji czy uporu, nie męczą ich pieszczoty i perskie kiedyś i dzisiajPrzodkowie persa wyglądali bardzo podobnie do dzisiejszego zwykłego kota domowego. Jedyną cechą charakterystyczną ówczesnych persów było długie futro. Nie było ono jednak tak długie jak dzisiaj. Koty same potrafiły o nie zadbać, bez większej pomocy pers posiada okrągłą głowę i bardzo długie, puszyste futro. Koty tej rasy są dosyć duże, krępe i przysadziste, mogą sprawiać wrażenie ociężałych. Wbrew pozorom koty te wcale nie są grube, ich tułów jest raczej szczupły, a objętości dodaje im futerko. Ich nos powinien być mały i szeroki z charakterystycznym „stopem”, czyli zagłębieniem, a głowa dosyć duża. U niektórych persów nos jest zadarty, położony nawet między oczami. Czasami zdarza się, że w trakcie krzyżówek i hodowli rodzą się osobniki, które przez to mają utrudnione oddychanie!Uszy kotów tej rasy są dosyć małe, zawsze owłosione i położone w dużym odstępie od siebie. Ich cechą charakterystyczną jest pędzelek włosów wewnątrz ogon zazwyczaj jest krótki, ale za to bardzo to najbardziej niezmienna cecha tej rasy. U wszystkich odmian persów powinno być ono pełne i długie, z bardzo gęstym, ale delikatnym podszyciem. Podczas poruszania się futerko powinno pięknie falować i zawsze troszeczkę odstawać od reszty ciała. U kotów tej rasy najgęstsze futerko możemy zaobserwować w zimie, gdy najgrubsze włosy okrywowe stają się napuszone z powodu obfitości bardzo gęstego i jedwabistego w dotyku podszycia. W okresie zimowym także najbardziej wyrośnięte są puszyste włosy wokół szyi zwierzęcia (przypomina ono wtedy lwa), długie włosy na tylnych łapkach i na brzuchu. Futro w tym okresie wymaga szczególnie starannej pielęgnacji i co zwrócić uwagę przy czesaniu persów?Futro kotów rasy pers bardzo mocno kołtuni się i plącze pod pachami i w pachwinach, dlatego też tym miejscom należy poświęcić najwięcej uwagi. Futerko wyczesujemy specjalną szczotką (dostępną w sklepach zoologicznych), zarówno pod włos jak i w kierunku wzrostu włosa. Możemy zakupić również specjalny talk, albo puder dla niemowląt, którym posypujemy futro po wyczesaniu. Posypujemy tułów, ogon, szyję, łapki, brzuch, pachy oraz pachwiny, a nadmiar starannie strzepujemy. Tak przygotowanego kota wyczesujemy dalej.[tube] Kot perski jest najpopularniejszym kocim przedstawicielem, symbolem prestiżu, bogactwa i elegancji. Towarzyszy człowiekowi od ponad 500 lat. Ojczyzną kota perskiego jest Turcja. Persy były ulubionymi kotami Brytyjczyków i są nimi do dnia dzisiejszego. HistoriaKoty długowłose dotarły do Europy w XVII wieku. Do Włoch przywiezione zostały przez włoskiego podróżnika Pietro della Valle, który w Persji spędził 4 lata. To on pierwszy opisał te piękne koty i ich jedwabiste futro. We Włoszech koty perskie spotkały się z dużym uznaniem wśród arystokratycznej elity. W 1871 roku w Pałacu Kryształowym w Londynie zaprezentowano pierwszych przedstawicieli tej rasy. Do 1939 roku działał w Polsce Klub Miłośników i Hodowców kotów Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. W księgach wpisywano i rejestrowano persy. Po II wojnie światowej znacznie zmniejszyła się ich populacja. Zniszczenia wojenne zaprzepaściły wcześniejsze prace. Na początku lat siedemdziesiątych, po II wojnie światowej do Polski sprowadziła parkę kotów perskich Jolanta Kotłubiej. Powstały nowe hodowle i znowu koty perskie stały się perski zaliczany do kotów luksusowych nierzadko występuje w przykład: Stuart Malutki, Skok przez płot, Austin Powers. Rasa ta znana jest także z serii filmów o agencie 007 Jamesie Bondzie czy o Harrym Potterze. Koty te mają wielu zwolenników wśród ludzi, którzy bardzo wysoko oceniają perski jest dobrze umięśniony, a ciało jego jest masywne i proporcjonalne. Głowa osadzona na krótkiej szyi jest okrągła i szeroka. Jego duże oczy są okrągłe i błyszczące, a uszy malutkie i zaokrąglone, które zakończone są pędzelkami. Oczy persa mogą mieć kolor: niebieski, szmaragdowy, ciemnozielony, miedziany, orzechowy, niebieskozielony, pomarańczowy. Kota perskiego wyróżnia spłaszczony nos. Kot ten posiada dość krótki ogon i lekko zaokrąglony na końcu, który porośnięty jest obficie ozdobą persa jest jego gęste futro znajdujące się na całym ciele. Podszerstek i jego włos zewnętrzny, który powinien mieć około 10 cm długości stanowią mięciutką okrywę. Umaszczenie persa ma kilkaset odmian barwnych, białe, kremowe, liliowe, rude, szylkretowe, czekoladowe, czarne. Jego waga waha się w granicach 2,5 – 6 kg. Kot perski żyje w granicach 13 – 15 perski należący do rasy długowłosej wymaga troskliwej i sukcesywnej pielęgnacji. Codzienne szczotkowanie jego futra to podstawa. Do grzebienia i czesania powinien przyzwyczajany być od najmłodszych lat. Do wyczesywania martwiej sierści potrzebne jest zgrzebło. Natomiast do rozczesywania włosa grzebień lub szczotka, po której sierść wygląda korzystnie. Stosowanie specjalnego pudru zapobiega tworzeniu się oczy należy często przemywać ciepłą i przegotowaną wodą, ponieważ często łzawią i narażone są na infekcję. Można je dodatkowo przemywać specjalnymi środkami, które będą niwelować bakterie. Czysta woda usuwa bieżące przypadku kota perskiego często występuje kłopot, dotyczący zatykających się kanalików pamiętać, że koty zjadają duże ilości własnej sierści podczas regularnego jej czyszczenia, co jest szczególnie niebezpieczne. Może nawet zakończyć się śmiercią. Potrafią myć się kilka razy dziennie. Dlatego trzeba kotu podawać dwa czy trzy razy w tygodniu suchą karmę lub pastę odkłaczającą. Dobrym rozwiązaniem jest również stosowanie suplementów diety i perski jest inteligentnym zwierzęciem, które przepada za spędzaniem czasu w domu i odpoczywaniem na kanapie. Szybko przywiązuje się do opiekuna, dopominając się pieszczot. Jest to kot towarzyski, któremu nie przeszkadza obecność dzieci w domu. Zanikł u nich instynkt łowiecki i zaznaczania swojego terenu moczem przez samca. Koty te nie lubią także wdrapywać się na meble i po nich w domu inne perski jest przyjaźnie nastawiony do ludzi i lubi być w centrum zainteresowania. Jest on idealnym kandydatem dla człowieka, który chce mieć w domu zwierzę nieagresywne, spokojne, opanowane i cierpliwe. Pers jest mało aktywny, nie mruczy i nie miałczy bez powodu. Poza tym jest on dostojny i zrównoważony, ale niekiedy bywa też uparty. Kot perski to wyjątkowy arystokrata wśród prawny Akwarystyka Fruwanie Gryzonie Koty Niebezpieczne Pies w pracy Psy Ptaki Pupil Ryby Wirusy Zoologia Zwierzęta domowe Świat zwierząt Żywienie Długość życia kota zależy od wielu czynników, między innymi jego rasy, płci, stylu funkcjonowania i codziennych zwyczajów. Zazwyczaj krócej żyją koty wolnożyjące (8 – 14 lat), a dłużej koty domowe (średnia długość życia kota to 14 – 17 lat). Kocią rekordzistą w kontekście długości życia kotów była niepokonana do tej pory Creme Puff z Teksasu Samica kota domowego urodziła się 3 sierpnia 1967 roku i zmarła 6 sierpnia 2005 roku, przeżywszy aż 38 lat i 3 dni. Jej opiekun, Jake Perry, miał jeszcze jedną długowieczną kotkę – przedstawicielkę rasy sfinks, która towarzyszyła mu 34 lata. Zastanawiasz się jak dług żyją koty i co wpływa na długość życia kota? Zebraliśmy dla Ciebie najważniejsze informacje na ten temat!Długość życia kota - od czego zależy?Współczesne koty domowe, dzięki ogromnemu postępowi wiedzy z zakresu zdrowia (profilaktyki chorób i leczenia) oraz żywienia czworonogów, żyją znacznie dłużej niż większość ich przodków. Co ważne, zmieniło się również nastawienie ludzi do kotów oraz sposób sprawowania opieki nad futrzakami. Koty domowe traktowane są obecnie jak pełnoprawni członkowie rodzin, a co za tym idzie – nie oszczędzamy na doskonałej jakości karmie, obowiązkowych szczepieniach i wizytach kontrolnych oraz skutecznym leczeniu naszych zwierzaków. Co jeszcze wpływa na długość życia kotów?Jakie czynniki mają wpływ na to, ile żyją koty? warunki życia / warunki bytowe kota – najkrócej żyją koty dzikie i wolnożyjące, nieco dłużej koty wolnożyjące wspierane przez ludzi (dokarmiane, zabezpieczane na czas zimy itp.), a najdłużej koty domowe niewychodzące (koty domowe wychodzące często kończą życie wcześniej w wyniku wypadków);dostęp do pożywienia i jakość pożywienia – koty mające dostęp do wysokiej jakości karmy, odpowiednio dobranej do ich specyficznych potrzeb żyją dłużej od kotów karmionych słabej jakości karmą i samodzielnie polujących;profilaktyka chorób i leczenie – koty pozostające pod stała opieka weterynaryjną, regularnie szczepione i odrobaczone oraz skutecznie leczone w razie potrzeby żyją dłużej od zwierząt pozbawionych opieki weterynaryjnej;sterylizacja i kastracja – obydwa zabiegi mają ogromny wpływ na długość życia kotek i kocurów, ile żyją koty po sterylizacji? – koty kastrowane żyją o około 50% dłużej od kotów niekastrowanych, kotki po sterylizacji żyją o około 33% dłużej od kotek niesterylizowanychrasa kota – istotna jest specyfika rasy w kontekście zwyczajów oraz chorób genetycznych (występujących w większym nasileniu właśnie u przedstawicieli danej rasy), np. koty rasy Maine Coon żyją średnio 15-18 lat, koty brytyjskie i rosyjskie 15-20 lat, a koty perskie 12 – 15 długość życia kota, czyli... ile średnio żyje kot?Średnia długość życia kotów zależy od wymienionych wyżej czynników. Mając na względzie te zmienne oraz różnego rodzaju zagrożenia (lub ich brak) dla kotów, można oszacować średnią długość życia kotów żyjących w różnych warunkach. Ile żyje kot domowy? Średnia długość życia kota domowego – niewychodzącego to 14 – 17 lat. Koty domowe nie są narażone na wypadki drogowe, ataki innych zwierząt oraz kontakt z niebezpiecznymi substancjami (toksynami, truciznami). Największy wpływ na długość ich życia ma za to właściwa opieka weterynaryjna, odpowiednio zbilansowana dieta oraz właściwy poziom aktywności fizycznej (opiekun kota domowego powinien zadbać o zapewnienie pupilowi niezbędnej dawki ruchu!). Ile żyje kot wychodzący? Średnia długość życia kota wychodzącego jest nieco krótsza od długości życia kota domowego. Przyczyna? Koty wychodzące są narażone na wypadki drogowe, agresję ludzi i ataki innych zwierząt oraz substancje trujące i toksyczne. Te czynniki ryzyka równoważy najczęściej wysokiej jakości karma oraz regularne szczepienia, odrobaczanie oraz standardowa opieka weterynaryjna (również zabiegi ratujące życie / zdrowie po wypadkach). Jak długo żyje kot wolnożyjący? Koty wolnożyjące, określane również mianem dachowców, to koty, które w zależności od środowiska, w którym przebywają – mogą żyć od kilku do kilkunastu lat. Najczęściej dłuższym życiem cieszą się koty na wsiach, przebywające w okolicy domów z dala od drogi, bez problemu znajdujące schronienie w stodołach oraz dokarmiane przez właścicieli gospodarstw. Krócej żyją koty mieszkające dziko w miastach, w których są zdecydowanie bardziej narażone na wypadki drogowe oraz nieuzasadnioną agresję ze strony ludzi (choć zgodnie z Ustawą o ochronie zwierząt, na podstawie art. 21 tej ustawy – koty wolnożyjące stanowią dobro ogólnonarodowe i powinny mieć zapewnione warunki rozwoju i swobodnego bytu). Najwyższa śmiertelność kotów wolnożyjących przypada na pierwszy i drugi rok życia oraz na 15 i 16 rok życia – zarówno młode i niedoświadczone koty, jak i starsze i mniej sprawne koty są bardziej narażone na uleganie rozmaitym żyje kot? To zależy od minimum kilku czynników! Istotną zmienną w kontekście długości życia kota są jego warunki bytowe / styl życia (najdłużej żyją koty domowe, niewychodzące), sposób żywienia oraz profilaktyka chorób i ich ewentualne leczenie. Nie mniej ważne są uwarunkowania charakterystyczne dla poszczególnych ras raz fakt, czy kot został poddany zabiegowi kastracji lub sterylizacji (obydwa zabiegi wydłużają życie zwierzaków). Szacuje się, że średnia długość życia kota waha się w granicach od 8 do 14 lat dla kotów wolnożyjących i od 14 do 17 lat dla kotów domowych. Koty perskie zachwycają od dawna swoim stonowanym charakterem i wyróżniają się wyglądem. Nic dziwnego, że są popularne w hodowlach. Jednak dla niektórych osób okazały się niewystarczające. Po co mieć dużego kota, skoro można mieć jego uroczą, pomniejszoną wersję, czyli kota perskiego miniaturowego? To pytanie rodzi jednak kolejne, już mniej emocjonalne, a bardziej racjonalne. Czy to rasa warta twojej uwagi? To zależy. Nie ulega jednak wątpliwości, że zakup takiego pupila może być dość ryzykowny. Dlaczego? Na to pytanie i wiele innych odpowiadamy w naszym artykule! Eksperymenty na rasie, czyli kot perski filiżankowy Kot perski filiżankowy, zwany też kotem perskim miniaturowym, pojawił się w 1995 roku. Bonnie Arnold, amerykańska hodowczyni persów, wyspecjalizowała swoją hodowlę w tworzeniu jak najmniejszych osobników. Wybierała więc najmniejsze maluchy z miotu i krzyżowała je często między sobą. W ten sposób zaczęła uzyskiwać coraz to drobniejsze i mniejsze kocięta. Ważne było jednak to, że Arnold nie chciała tworzyć zwierząt ze schorzeniem karłowatości, a jedynie takie, które są mniejszymi persami. W ten sposób powstały trzy typy: toy persian;pixie;teacup persian, czyli najmniejszy z nich wszystkich. Miniaturyzacja jest przekazywana przez mutacje występującą u samców. Kot perski miniaturka – to nie jest zdrowe dla rasy Koty tej rasy nie są wynikiem zdrowej, naturalnej hodowli. W przeciwieństwie do psów udomowione tygrysy mają silne mechanizmy, które utrudniają mutowanie genów. Aby stworzyć tego typu miniaturki, zwykle należy prowadzić chów wsobny, co oznacza krycie blisko spokrewnionych ze sobą osobników. Tak zwany inbred zmniejsza różnorodność genetyczną i może powodować wiele różnych schorzeń. To sprawia, że wiele osób nie uznaje tego typu działań za moralne. Osoby chcące kupić kotka perskiego powinny zwrócić szczególną uwagę na to, czy w konkretnej linii nie występują wady letalne. Kot perski miniaturowy – czy to odrębna rasa? Choć koty perskie zostały stworzone stosunkowo niedawno, to obecnie często uznawane za odrębną rasę. Wiele zależy jednak od organizacji. Działająca głównie w Ameryce Północnej TICA uznaje je za przedstawicieli ras zmutowanych, ale największa organizacja zajmująca się rasowymi kotami na świecie, czyli FIFe, klasyfikuje je do persów oraz innych ras egzotycznych. Czas pokaże, czy takie zwierzęta, jak pers miniaturowy rzeczywiście zostaną z ludźmi na dłużej. Może jednak okaże się, że gdy minie na nie moda, przestaną być hodowane, choćby przez względy etyczne? Kot perski miniaturowy – czy naprawdę jest tak malutki? Standardowy kot perski waży do 7 kg. Nie jest więc szczególnie duży, ale zalicza się go raczej do średniej wielkości przedstawicieli gatunku, przynajmniej jeśli chodzi o tę konkretną liczbę. Jego zminiaturyzowana dorosła wersja, czyli mały perski kotek, powinna ważyć… do 2,7 kg, z założeniem, że najmniejszy z typów nie może przekraczać 900 g jako dorosły osobnik! Waga poniżej kilograma czyni z tych zwierząt prawdziwych rekordzistów w świecie kotów. To też wyjaśnia ich nazwę. Kociaki tej rasy dosłownie mogą zmieścić się w niewielkiej filiżance! Nie ulega wątpliwości, że właśnie to czyni z kotów perskich stworzenia, które przez wiele osób uważane są za naprawdę słodkie. Widzimisię czy potrzeba? Hodowla ras specjalistycznych Kot perski, dzięki dużej populacji i naturalnemu pochodzeniu, jest zwierzęciem stosunkowo zdrowym. Nic dziwnego, że przedstawiciele tej rasy żyją średnio do 17 lat. Sprawa ma się nieco inaczej w przypadku kota perskiego miniaturowego. Warto zauważyć, że wiele współczesnych ras powstaje nie ze względu na większą użytkowość i liczą się walory estetyczne. Z tego powodu pojawia się kwestia etyki ich hodowli. Czy doprowadzanie do cierpienia zwierząt tylko po to, by móc cieszyć się najmniejszym kotem świata jest moralnie uzasadnione? Na to pytanie musi jednak odpowiedzieć sobie każdy, kto przyczynia się do ich rozmnażania. Kot perski cieszy się naprawdę sporą popularnością! Czy miniaturowa odmiana również? W 2008 roku koty perskie były jedną z najpopularniejszych ras w USA. Obecnie ich populacja nieco się zmniejszyła, ale to nie oznacza, że jest ich mało. W 2012 roku były z kolei 6. najpopularniejszą rasą w Wielkiej Brytanii. Zdobycie kota persa wcale nie jest trudne, ale nie da się ukryć, że w Polsce ich zminiaturyzowane wersje są bardzo trudno dostępne. Jeśli więc zależy ci na tym, by kupić kota perskiego miniaturowego, koniecznie rozglądaj się za zagranicznymi hodowcami. Takie utrudnienia sprawiają jednak, że na szczęście przynajmniej w tym rejonie zwierzęta te nie są nadmiernie hodowane, co zmniejsza populację zwierząt cierpiących z powodu swojego wyglądu. Pers filiżankowy – cena ich niewielkich rozmiarów Ciała tych niewielkich miniaturek niestety muszą być w stanie udźwignąć naprawdę wiele. Kot pers filiżankowy płaci za to swoim słabym zdrowiem. Jak wybrać odpowiednie kocię? Szukaj odpowiedniej linii, która nie jest obciążona genetycznie chorobami przenoszonymi z powodu chowu wsobnego. Stawiaj tylko na sprawdzone hodowle i uważnie prześledź cały rodowód swojego potencjalnego kota. Jeśli zauważysz, że wielu przodków zwierzęcia umierało przedwcześnie, zrezygnuj z zakupu. Niestety, w takiej sytuacji może się okazać, że linia kota perskiego miniaturowego jest obciążona wadą letalną, która szybko odbierze życie twojemu ukochanemu pupilowi. Kot perski miniaturowy – charakter tych zwierząt Jaki jest charakter kota perskiego miniaturowego? Te kotki przez całe swoje życie pozostają maluszkami w dorosłym ciele, również w kwestii charakteru: są raczej niekłopotliwe;lubią się bawić, ale przy tym są spokojne i zrównoważone;cechuje je przyjacielska osobowość, która sprawia, że wiele osób chce mieć je bezustannie przy sobie;przywiązują się do opiekuna i raczej bez problemu zgrywają się ze wszystkimi domownikami. Nie zapominaj jednak, że to wciąż pełnoprawny kot, choć niewielkich rozmiarów. Czasem, jeśli nie będzie miał na to ochoty, może unikać twojego towarzystwa i trzymać dystans. Jednak zazwyczaj zwierzęta te krążą bezustannie wokół ludzi. Pielęgnacja długiej sierści u persa miniaturowego Kot perski miniaturowy ma miękką, długą sierść. W związku z tym musisz koniecznie regularnie go czesać. Dzięki temu zapobiegniesz tworzeniu się nieprzyjemnych dla kota kołtunów. Oprócz tego ograniczysz ilość jego włosów, które pozostawi w domu. Pamiętaj, aby nie kąpać swojego pupila. Rób to wówczas, gdy zaleci tak lekarz weterynarii lub jeśli malutkie zwierzę wydziela nieprzyjemny zapach. W innym przypadku lepiej tego unikać, aby nie usuwać naturalnej ochrony, jaką ma w sobie kocia sierść. Używaj do kąpania tylko profesjonalnych kosmetyków groomingowych. Kot perski miniaturowy – jakie może mieć kolory? Pozostajemy przy sierści chwilę dłużej. Warto zwrócić uwagę na to, jakie kolory mogą mieć te zwierzęta. Kot perski miniaturowy występuje w kilku wersjach kolorystycznych: złotej;srebrnej;bikolorowej. Te pierwsze umaszczenia zwykle mają najmniejsze z kotów, czyli tzw. teacup persian. Warto przy okazji wspomnieć, że niezminiaturyzowane persy mają np. wersję szynszylową, colorpoint czy szylkretową. W rasie występują geny odpowiedzialne za kolor rudy czy biały lub kremowy. Odmian kolorystycznych można znaleźć około 150, podobnie jak w przypadku kotów brytyjskich. Kot perski miniaturowy – przygotuj dom do przybycia tak małego kotka Mimo niewielkich rozmiarów miniaturki pozostają dość sprawne fizycznie. Oznacza to, że musisz zapewnić im możliwość wspinania się, jeśli będą miały na to ochotę. Musisz więc dostosować dom do rozmiarów kota perskiego miniaturowego: koniecznie przygotuj podesty, na które kociak będzie mógł się wspinać;stwórz lub kup wieżę, na której będzie mógł wygodnie spać;jeśli chcesz, na ścianach możesz wybudować kładki, po których zwierzę będzie mogło swobodnie chodzić, bez zrzucania przedmiotów;zabezpiecz też wszystkie zakamarki, kable czy miejsca, w których kot będzie mógł zostać porażony prądem. Zrób to, nim zwierzę trafi pod twój dach! Najmniejszy pers nie może być kotem wychodzącym! Kot perski miniaturowy jest naprawdę malutki. Wiąże się to z tym, że absolutnie nie powinien opuszczać domu samodzielnie, bez opieki człowieka. Dlatego nie może być kotem wychodzącym. Jeśli chcesz zapewnić mu odrobinę słońca, możesz nauczyć go chodzić na spacery, wykorzystując smycz i szelki. Postaraj się także stworzyć wolierę zewnętrzną. Taką funkcję może pełnić zarówno ogrodzony balkon, jak i inna ogrodzona przestrzeń. Najlepiej, aby latem zwierzę mogło swobodnie wędrować pomiędzy domem a swoim małym rajem. Dzięki czemu zadbasz o jego samopoczucie i sprawisz, że koci malec się nie przegrzeje. Co musisz kupić dla kota? Wyprawka kota perskiego miniaturowego Zależy ci na zapewnieniu zwierzęciu jak najlepszych warunków? Koniecznie kup najpierw wszystkie potrzebne przedmioty do tego, aby się nim odpowiednio zająć: kuwetę;żwirek;szczotkę lub grzebień;miski na wodę i pokarm. Jaką kuwetę kupić? Wybierz model, do którego twój niewielki kot perski będzie mógł bez problemu wejść. Pachnący żwirek pomoże ci w utrzymaniu czystości, a na dodatek pozwoli małemu persowi na realizację swoich potrzeb, takich jak zakopywanie odchodów. Koniecznie zainwestuj także w szczotkę lub grzebień, ponieważ w przypadku długowłosych ras nie da się uniknąć czesania. Wybierz także dwie miski – jedną na wodę i drugą na pokarm. Kot perski miniaturowy – jakie zabawki wybrać? Wybierając odpowiednie zabawki, postaw na jak najmniejsze. Co jeszcze? Właściwie musisz kupić wszystko to, co jest potrzebne każdemu innemu kotu. Szeleszczące piłeczki są uwielbiane przez najmłodsze zwierzaki. Nie może zabraknąć też pluszaków oraz wędki, z którą będziesz mógł doskonale bawić się ze swoim kotem. Unikaj jednak laserów. Te powinny być wykorzystywane tylko jako rozgrzewka przed docelową zabawą, ponieważ kot ma potrzebę faktycznego złapania poruszającego się przedmiotu. Kot perski miniaturowy – właściwa dieta to absolutna podstawa! Przygotowanie domu jest niezmiernie istotne, ale nie da się ukryć, że kluczowa dla zdrowia kota perskiego miniaturowego okaże się dopasowana do jego potrzeb karma. Choć te zwierzaki jedzą stosunkowo niewiele, to także wymagają wysokiej jakości pożywienia. Wybieraj produkty bezzbożowe, które opierają się przede wszystkim na wysokiej jakości mięsie i podrobach. Możesz także pomyśleć nad dietą BARF. W ten sposób twój kot perski będzie miał zapewnione wszystkie niezbędne mu składniki odżywcze. Kot perski miniaturowy to rasa pod wieloma względami wyjątkowa. Niestety, te kotki są nie tylko urocze, lecz również podatne na choroby i wady. Musisz o tym pamiętać, jeśli chcesz szukać takiego zwierzaka. Nie zapominaj również, że w Europie nie ma zbyt wiele takich miniaturek, więc na wydatki także musisz być gotowy.

ile żyją koty perskie